تنها دلگرمی و امیدواریِ بنده‌ی پریشان روزگار و بیخبری چون من، اندیشیدن به جبّار بودن پروردگار است....
او جبّار است، او به طرز مبالغه آمیزی جبران‌کننده است؛ به گونه‌ای که تمام گذشته‌ی من، تمام آنچه من در بیخبری و بی‌معرفتی ژرف خویش انجام داده‌ام و یا آنچه در گمراهی و تاریکیِ خویش بی‌تفاوت از کنار آن عبور کرده‌ام، و آن همه کدورت و سیاهی که در ارتباط خویش با وی پدید آورده‌ام، تمام اینها با اینکه در نهایت زشتی و تباهی است، ولی در نزد جباریّت او هنوز امیدبخش است...
اگر به جبران‌کردن وی امیدوار نباشم، پس چگونه با این فنا و تباهی که تنها حاصل حیات من است، به ادامه‌ی راه زندگی دلگرم شوم؟!