چهار

زندگانی شوخی نیست؛ باید زحمت کشید؛ کار جوهره‌ی آدمیست، علم بهای جان آدمیست؛ ابر و باد و مه و خورشید و فلک بیهوده تلاش ننموده و نمی‌کنند.. باید کار کرد، تلاش علمی و عملی هر دو لازمه‌ی زندگیست...

تو آن تلاشی که از دستت برمی‌آید و می‌دانی صحیح است، انجام بده... نتیجه را به ذاتِ پاکِ باری تعالی واگذار نما؛ به او امیدوار و خوش‌گمان باش، همانگونه که او همواره امیدوار و خوش‌گمان به توست.

در افعال و اعمال و کردار و گفتار و خیال و اندیشه‌ی خویش نظر کن، تا توجه و نظر نکنی و آنها را مراقبت ننمایی، امیدی به اصلاح آنها نیست! و اگر آنها اصلاح نگردند، حقیقتِ وجودیِ تو هیچگاه به آن کمال که در امکان و انتظارِ توست نزدیک نخواهد شد، بلکه حرکت نیز نخواهد کرد تا چه رسد به رسیدن و شدن!

رخت بَربَند و بِرس در کاروان               آدمی چون کشتی است و بادبان

تا کِی آرَد باد را آن بادران...